تحلیل حساسیت تنش و بیشینه تغییر مکان قائم سطح بالاست بر اساس مشخصات سیستم خطوط بالاستی راه آهن ایران

اندرکنش تراورس و لایه بالاست نقش مهمی در زوال خط راه­آهن دارد. لایه بالاست با ایجاد یک سطح باربر محکم، یکنواخت و هموار برای تراورس­ها و انتقال بار وارد از خط در حدی از تنش فشاری که قابل تحمل برای بستر باشد، از به هم خوردن هندسه خط و نشست­های غیر مجاز در راستای قائم جلوگیری می­کند. مطالعات نشان می­دهند که تحلیل تنش تماسی زیر تراورس با توجه به سیستم بستر ریل و نوع بارگذاری خط تاکنون کمتر مورد توجه محققین بوده است. در این تحقیق برای تحلیل تنش و تغییر مکان قائم سطح لایه بالاست با توجه به افزایش بار محوری و سرعت عبوری از یک سو و تغییر ضخامت لایه بالاست و نوع بستر خطوط راه­آهن از سوی دیگر از روش اجزای محدود استفاده می­گردد. برای رسیدن به این هدف سیستم راه­آهن در دو قسمت تست میدانی و تحلیل عددی مورد بررسی قرار می­گیرد. ابتدا خطوط بالاستی راه­آهن در محدوده مشخصات هندسی و فنی مدل سازی می گردد. سپس برای کنترل صحت مدل سازی به کمک تست میدانی مدل کالیبره می شود و بر اساس طبقه­بندی اجزای سیستم خطوط ریلی، تحت پارامترهای مختلف بارگذاری و ضخامت لایه بالاست مدل خط تحلیل می­گردد. در پایان، نتایج به دست آمده تحلیل می­شوند و نمودارها و جدول­های مختلف جهت تخمین میزان تنش فشاری و نشست بیشینه سطح لایه بالاست تحت پارامترهای رایج خطوط ریلی ایران ارائه می­گردد.